ο pandoro, που δεν λείπει από κανένα χριστουγεννιάτικο τραπέζι στην Ιταλία -και ειδικά στο βορρά- είναι το παραδοσιακό της Verona. Κάποιοι υποστηρίζουν τις αυστριακές του ρίζες (Βιέννη) που οι Αψβούργοι ονόμαζαν "Pane di Vienna", άλλοι την βενετσιάνικη καταγωγή του, "pan de oro" = “χρυσό γλυκό”, ακριβώς επειδή ήταν έδεσμα μόνο των πλούσιων.
υτός είναι ο λόγος που οι νοικοκυρές φτιάχνουν την ημέρα αυτή φανουρόπιτες και αφού τις πάνε στην εκκλησία και ευλογηθούν τις μοιράζουν στη γειτονιά και στο εκκλησίασμα, με τη σύσταση να ευχηθούν να συχωρεθεί η μάνα του Αγίου «Ο Θεός σχωρέστ' τη μάνα του Αγίου Φανουρίου».
λυκό που με διάφορες παραλλαγές συναντάται σε όλη την Ευρώπη. Δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια κρέμα με αλεύρι, αυγά και βούτυρο, που ψήνεται στο φούρνο.
ι δίπλες ίσως ένα από τα ελάχιστα γλύκα (εκτός από τα γλυκά του κουταλιού) που μπορεί να ισχυριστεί ότι είναι απόγονος των πρώτων γλυκών που τρώγανε οι αρχαίοι Έλληνες.
Pâte Genoise (Pasta genovese)
Είναι από τις ποιο ντελικάτες και κλασικές πίτες και χρησιμοποιείται σαν βάση για τούρτα. Σερβίρεται και σκέτη με μαρμελάδα, φρούτα και σαντιγί.
πλές τηγανίτες με αλεύρι και νερό, πασπαλισμένο με τυρί και μέλι, μας έφτιαχνε η γιαγιά μου τα βράδια του καλοκαιριού. Μας ενθουσίαζε αυτό το απλό γλυκάκι, κάθε φορά.
Από τα πρώτα γλυκά των ανθρώπων, λόγω της απλότητάς του, φτιαχνόταν και από τους αρχαίους Έλληνες.
ηγανίτες - απλό και αγαπημένο γλυκό των παιδικών μας χρόνων, εδώ σε μια παραλλαγή που θυμίζει λίγο και λουκουμάδες.
Δοκιμάστε το όμως και με φραγκοστάφυλα και μέλι. Η οξύτητα του φραγκοστάφυλου υποστηρίζεται από την ηπιότητα της τηγανίτας τέλεια.
0
