Ήδη από τον 9ο αιώνα τα Χριστούγεννα στο Μιλάνο ο “pater familias” έκοβε ένα μεγάλο καρβέλι, "un pane grande" σε κομμάτια σαν ένδειξη των δεσμών στην οικογένεια και αυτό συνεχίζεται, έτσι περίπου, μέχρι τον 15ο αιώνα, που οι δούκες βάζουν πια καθαρούς κανόνες για την κάστα τους: το ψωμί χωρίζεται σε δυο κατηγορίες, αυτό από κεχρί για του φτωχούς (το “pan de mej”) και το λευκό ψωμί (“mica”) για τους πλούσιους. Το δεύτερο, το εξευγενισμένο, σταρένιο δεν μπορούσε να το καταναλώσει ο λαός γιατί απαγορευόταν αυστηρά στους φούρνους να το παράγουν. Αλλά οι πλούσιοι, μαζί με το μαστίγιο, διέθεταν πάντα και το “καρότο”, έτσι ειδικά τη μέρα των Χριστουγέννων, όχι μόνο οι αριστοκράτες αλλά και η “πλέμπα” μπορούσε να γευτεί την πολυτέλεια του “pan di scior” ή “pan de ton”, από σιτάρι, με διάφορα “καλούδια” (όπως βούτυρο και μέλι). Στα τέλη του 18ου – αρχές 19ου αιώνα, μπροστά στη βιομηχανική επανάσταση οι φούρνοι οργανώνονται (“prestinee”, δουλεύουν νύχτα, κάθε πρωί φρέσκο ψωμί κλπ) και ειδικά οι ζαχαροπλάστες (Offellee fà el tò mesté = αυτό δεν είναι δουλειά σου, είναι δουλειά του ειδικού).
δείτε την συνταγή
0
