πλές τηγανίτες με αλεύρι και νερό, πασπαλισμένο με τυρί και μέλι, μας έφτιαχνε η γιαγιά μου τα βράδια του καλοκαιριού. Μας ενθουσίαζε αυτό το απλό γλυκάκι, κάθε φορά.
Από τα πρώτα γλυκά των ανθρώπων, λόγω της απλότητάς του, φτιαχνόταν και από τους αρχαίους Έλληνες.
εύση ασυνήθιστη και αρωματική.
Το ιδιαίτερο άρωμα του μύρτου αγκαλιάζει την πλούσια σαγήνη της λευκής σοκολάτας.
Μπορείτε να αντικαταστήσετε τα μύρτα με πολτό από βατόμουρα, μύρτιλλα ή φραγκοστάφυλα, χωρίς να προσθέσουμε ρούμι.
αν παιδιά της επαρχίας πάντα τα καλοκαίρια είχαμε πρόσβαση σε μια μουσμουλιά (μεσπολιά* όπως την λένε εμείς). Ανεβαίνομε στα κλαδιά της και γευόμαστε τους ζουμερούς καρπούς της
ούσμουλα. Φάγατε, όσα φάγατε, φρέσκα, από το δένδρο. Κάνατε και μία μαρμελάδα, να τρώτε τον χειμώνα. Οι καρποί στο δένδρο δεν λένε όμως να τελειώσουν. Ένας ενδιαφέρον τρόπος να "τα κρατήσετε, για καιρό ακόμη, μαζί σας" είναι ένα λικέρ.
πό το βιβλίο ΚΑΤΣΕΤΕ ΝΑ ΣΑΣ ΒΑΛΩ ΝΑ ΦΑΤΕ!"Οι συνταγές της θειας Χρυσούλας από την Ιθάκη και τον κόσμο” της Χρυσούλας Ράζου από τις εκδόσεις the design shop / books<.
ιάσημο λικέρ της Ιταλίας. Πολύ δημοφιλές στην Σαρδηνία και την Κορσική.
Το Mirto rosso (κόκκινο) γίνεται από τους καρπούς της Μυρτιάς.
Το Mirto bianco (άσπρο) γίνεται από τα φύλα της Μυρτιάς.
γαπημένο γλυκό των παιδικών μας χρόνων.
Ένα πολύ γρήγορο γλυκάκι που μπορούμε να ετοιμάσουμε ανά πάσα στιγμή. Ένα γλυκό που πολλές φορές αποφεύγαμε λόγο του τηγανίσματος, τώρα γίνεται ένα πολύ υγιεινό και χορταστικό σνακ, ιδανικό για το πρωινό των παιδιών.
0
